انتظار

از غروب چهارشنبه خانواده ام به قصد پیاده روی اربعین و زیارت کربلا و نجف اشرف از تهران به راه افتادند. به لطف امکانات ارتباطی فضای مجازی مرتب از موقعیت و وضیت آنان باخبر میشدم.

قدم به قدم که به من در کربلا نزدیک تر میشوند حس خاصی را در درونم احساس میکنم . شاید برای برخی این حس قابل تفهیم باشد و برای برخی نامحسوس.

بخصوص وقتی در هر ارتباط که مشخص میشد در کدام عمود از مسیر نجف به کربلا هستند به همت و شور و حال آنها غبطه میخوردم

اکنون عصر روز سوم است که قرار است در این لحظات مسافرانم وارد شهر کربلا شوند.

در این روز شهر از حضور زائران مملو شده و عملا راه رفتن در مسیرهای منتهی به حرم به سختی صورت میگیرد. به قول معروف دل توی دلم نیست.

دوست دارم صدای تلفن بصدا درآید و بشنوم که به کربلا رسیدند.

شوق دیدار را در همه روزها و سالهای عمر نمیشود تجربه کرد بلکه در طول عمر شاید فقط ده ها بار اتفاق بیفتد که انتظار را تجربه و حس کنی.

پارسال نیز در اربعین چنین حس و حالی داشتم.

سخن کوتاه می کنم و به انتظار همسر مهربانم و دختر نازنینم می نشینم

یاحق